Dankzij de virtuele ritten op mijn indoor fiets leerde ik Die Romantische Strasse vanuit mijn woonkamer kennen.

Duitsland heeft vele sprookjesachtige bestemmingen, maar één van de meest betoverende moet dan wel deze 500 kilometer lange route zijn, die overigens ook te voet alsook met wagen of motor afgelegd kan worden, dus voel je vrij om me te komen volgen! :-)

Kastelen, vakwerkhuizen, historische stadjes; je waant je in een andere wereld. Die Romantische Strasse is de verbinding tussen Würzburg en Füssen. De route gaat richting de Oostenrijkse grens. Het is een kralensnoer van indrukwekkende landschappen, dorpen, steden, barokkerken en fraaie kastelen. Op twee-derde van de rit komen dan de Alpen in zicht en ik eindig met zicht op het prachtige kasteel van Neuschwanstein. Al 60 jaar is dit de meest bijzondere toeristische bestemming van het land. Gastvrijheid, geschiedenis, cultuur en natuurlijk schoon zijn gegarandeerde ingrediënten langs Die Romantische Strasse. Ik kijk er heel erg naar uit, maar vrees maar één ding: dat ik er niet genoeg van zal krijgen!  

Hieronder vinden jullie alvast enkele impressies van Die Romantische Strasse:

Ik zou in Oostenrijk honderden steden en dorpen willen bezoeken, maar de tijd is "beperkt" en dan moet je keuzes maken. Daarom zal ik er zonder omwegen doorheen rijden richting Italië. Maar dat betekent natuurlijk niet dat ik niet zal kunnen genieten van de natuurlijke schoonheid dat mijn pad zal kruisen. 

Ik volg hier de Via Claudia Augusta, een pad dat ik eigenlijk al sinds Augsburg aan het volgen was en dat me zelfs tot in en voorbij Verona zal leiden, weliswaar met hier en daar een kleine afwijking.

In Oostenrijk kijk ik uit naar de passages langs de Lech en de Zugspitze, een wederzien met Gino de Lama, waarmee ik vorig jaar nog ben gaan wandelen in de sneeuw, het Schloss Fernsteinsee en de aanblik van de geweldige natuurpracht van de reusachtige Alpen.

Ook kijk ik erg uit naar de Fernpas die ik zal moeten overwinnen. Deze boezemt me dan weer een beetje angst in want met onverharde stroken aan 16% en misschien nog steiler zal het geen gezondheidswandeling worden. Toch nog maar een beetje blijven trainen voor het zover is.

Een voorbeschouwing op de Oostenrijkse doortocht:

Eens ik me op Italiaans grondgebied begeef, kom ik al snel langs de Reschensee (Lago di Resia), een prachtig stuwmeer in het Zuid-Tiroolse Graun im Vinschgau. De Via Claudia Augusta loopt hier ten Westen van het meer, maar ik zal langs het Oosten passeren. Aan deze kant rij je namelijk langs de "verdronken" kerk, waarvan de toren mooi boven het water uit steekt. Het verhaal hierachter is minder mooi, maar dat mag je zelf uitzoeken. Mij deed het denken aan de geweldige serie Les Revenants! 

Hierna volgt de Haidersee en ik verheug me al op de prachtige uitzichten op dorpjes als Sankt Valentin auf der Haide (San Valentino alla Muta). Daarna passeer ik nog dorpjes als Burgeis, Schleis en Glurns om in Prad am Stilfersjoch aan te komen. De Italiaanse naam van dit dorp luidt Prato allo Stelvio en dan weten we het: we staan aan de voet van de legendarische Colle dello Stelvio! En die staat natuurlijk al heel lang op de bucketlist! Ik zal hem vanuit Prato beklimmen en ook weer langs deze kant afdalen om daarna verder de Via Claudia Augusta te volgen. De Stelvio meet 24 kilometer, heeft een gemiddelde stijging van 7,6% en er zijn 1832 hoogtemeters te overwinnen. De top ligt maar liefst 2757 meter boven de zeespiegel!

Een toekomstige blik op de mooie vooruitzichten:

De laatste 350 kilometers van de Via Claudia Augusta leiden me langs talloze idyllische dorpjes en vooraleer ik de Po bereik, fiets ik ook de bekende steden Merano, Bolzano en Trento voorbij. Of deze steden bezocht worden of eerder langs mijn route liggen, zal van het moment en van de tips die ik onderweg zal krijgen, afhangen.

Waar ik wel zeker dwars doorheen zal rijden, is de stad Verona. Hier loopt de Via Claudia Augusta immers ook door, onder andere langs de prachtige arena en ik heb inmiddels ook gezien dat ik maar enkele meters moet omrijden om te kijken of Julia op haar balkon staat. Dat zullen we dan ook maar even gaan checken!

Vanuit Verona is het dan nog een kilometer of 80 tot aan het einde (of eigenlijk de start) van de Via Claudia Augusta in Ostiglia aan de Po. 

Onderweg kom ik volgende highlights tegen:

De Via Claudia Augusta die ik zowat 750 kilometer volgde, laat ik achter me en ik vind vanaf nu een gelijkaardig alternatief: de Ciclovia del Mediterraneo, gevolgd door de Ciclovia Francigena en nog andere fietswegen.

In Lombardije doorkruis ik stadjes met klinkende namen als Cremona, Piacenza en Pavia.

Initieel was het de bedoeling om de Po te blijven volgen tot in Turijn, maar ik heb gekozen om in Piemonte door Alessandria en Asti, om vervolgens eerder onder Turijn door, te rijden.

Met Turijn in zicht komen ook de Alpen weer opdagen en begint er logischerwijze weer heel wat klimwerk.

Eerst rij ik nog relatief vlak tot lichtjes hellend via het prachtige Parco Naturale Dei Laghi di Avigliana tot aan de voet van de Colle del Moncenisio in Susa, een col van 38 kilometer lang met een gemiddelde stijging van 4,7% en goed voor 1782 hoogtemeters. Op ongeveer 13 kilometer van de top rij ik Frankrijk binnen, al zal ik dat op dat moment misschien niet eens echt door hebben. Iets voorbij die grensovergang word ik dan wel getrakteerd op een magisch uitzicht over het Lac du Mont Cenis! De col bevindt zich 2089 meter boven de zeespiegel.

Enkele impressies van dit deel van de tocht:

Frankrijk begon dus met de laatste 13 kilometer van de Col du Mont Cenis, uiteraard dan ook wel gevolgd door een stevige afdaling! Maar heel veel tijd om te recupereren is er niet. Er zit "amper" 50 kilometer tussen de top van de Mont Cenis en de voet van het tweeluik Col du Télégraphe / Col du Galibier. Deze reus van de Alpen staat al heel lang zonder vinkje in mijn klimboekje, dus ik kijk er met heel veel goesting en met evenveel  respect naar uit! De Galibier is net geen 35 kilometer lang, heeft een gemiddelde stijging van 5,9%, 2069 hoogtemeters en je komt boven op maar liefst 2642 meter hoogte. Als ik de weersvoorspellingen van "mijn 2024" mag doortrekken, verwacht ik op z'n minst een sneeuwbuitje voor ik boven ben!

Na 35 kilometer klimmen volgt ongeveer dezelfde afstand in duikvlucht naar beneden en dat tot aan de voet van de volgende col. We zitten in de Alpen, wat wil je. De Col d'Izoard lijkt met 14 kilometer en 1000 hoogtemeters een makkie ten opzichte van de Galibier, maar met een gemiddelde stijging van 7,1% en heel wat erg steile stukken zal deze magnifieke helling niet van de poes en al zeker niet te onderschatten zijn! De top ligt met 2363 meter toch ook weer erg hoog!

Na de Col d'Izoard zit het lastigste deel erop. Al is na de afdaling de weg naar Gap voortdurend golvend en mag er op geen enkel moment onderschat worden. Ik passeer hier dan wel nog het fantastische Lac de Serre Ponçon.

Van Gap gaat het "vlak" tot in Sisteron, dat aan de voet ligt van de Montagne de Lure, ook wel het onbekende kleine zusje van de Mont Ventoux genoemd. Het klimmen begint in Valbelle en duurt 24 kilometer met net geen 1200 hoogtemeters aan klimwerk met een gemiddelde van 5%. Je komt boven op 1746 meter. Klein zusje zeggen ze dan... Ja, het is net allemaal wat minder, maar het gaat gepakt en gezakt wellicht zwaarder aanvoelen dan de Ventouxbeklimmingen die ik de voorbije jaren met de nodige vorm en een licht koersfietske gedaan heb.

Boven ligt het Signal de Lure en van daaruit resten er nog een 70-tal kilometer tot aan de voet van de mythische Kale Berg, die ik gezien de richting van waaruit ik kom vanuit Sault zal beklimmen. Jawel, de "watjes"kant, maar toch nog steeds goed voor 24,4 kilometer klimwerk aan net geen 5% en met 1200 hoogtemeters te overbruggen. Boven komen we op 1910 meter. Dat is ook al 1912, 1911 en 1909 geweest de voorbije jaren, maar nu ze een grote 1910 in de "vloer van het bordes" hebben gelegd, kunnen ze niet meer veranderen, denk ik dan.

Wie dacht dat het hier gedaan was, is mis! Het is best leuk vertoeven boven op de Mont Ventoux, al kan dat op sommige dagen ook al eens hennig tegensteken. Het zekere voor het onzekere nemend, ga ik toch nog even rustig afdalen naar Bédoin en eindig ik op "kilometer 0" van de Mont Ventoux en het toeval wil dat net daar mijn favoriete fiets-/eetcafé ligt: Le Flandrien! Hopelijk volgen Els en Marnik me ook live en staat er al een ijskoude Karmeliet klaar als ik aangereden kom!

Foto's zeggen vaak meer dan woorden: